در بحران های سازمانی گاهی پیش می آید که رویداد مورد نظر به گونه ای است که به خطوط قرمز رسانه ها می رسند و امکان انعکاس آنها نیست.شاید این که می نویسم فقط در کشور ما صادق باشد ، حداقل در دیگر کشورها که رسانه های جمعی رقابت و شرایط متفاوتی دارند ،این نکته را جور دیگری باید مطرح کرد.مثال اینکه اگر همین امروز یک فاجعه ای مثل کتک زدن کارکنان شرکت تان را توسط مثلا نیروی انتظامی تجربه کنید ، به سادگی نمی توانید این خبر را رسانه ای کنید و از این حوزه برای پیگیری موضوع استفاده کنید. رادیو و تلویزیون بیشتر از مطبوعات و خبرگزاری ها این مساله را ایجاد می کنند.اگر نظر شخصی خبرنگار و سردبیر خبری هم موافق شما باشد که در حق شرکت شما ظلم شده ، با این وجود به سادگی این مساله مطرح نمی شود.این مساله را دقیقا من تجربه کردم . حتی تیم خبری تلویزیون از شبکه های مختلف از اتفاقی که افتاده بود گزارش تهیه کردند. اما در انتشار آن تعلل داشتند و منتظر چیزی بودند که خبر را وارد حوزه رسمی کند و بتوانند بدون واهمه آن را منعکس کنند.چیزی مثل استعفا مدیر مربوطه در اعتراض به چنین اتفاقی.خبر استعفا یک مقام رسمی باعث شد یخ رسانه ای بشکند و به بهانه آن موضوع مورد نظر منتشر شود.
در مواقع بحرانی ، لزوما انعکاس خبر واقعه کارساز نیست و برای رسانه هایی که این همه دروازه بان خبری و خط قرمز دارند ، باید بهانه ای فراهم شود که بتوانند به موضوع بپردازند.قاعده بازی در بحران شاید این باشد که بهانه های حمایت رسانه ای را فراهم کنیم ، بعد انتظار داشته باشیم در این بازی ببریم